گلاب محصولی است که ایرانیان از قدیم الایام به عنوان دارو، غذا و حتی عطر استفاده می کردند.
هم به صورت گلاب غیر خوراکی و هم خوراکی وجود دارد.
ایرانی ها در جشن ها و عزاداری ها از گلاب استفاده می کنند، زیرا باعث آرامش و خشنودی مردم می شود.
ترکیبی از گلبرگ های صورتی و رایحه گل رز، لذت جشن های سنتی مذهبی ایران را افزایش می دهد.
در مراسم خود حلوا و شیرینی های مختلفی وجود دارد که با گلاب درست می کنند.
این توضیح می دهد که چرا گل رز و گل محمدی از قدیم الایام نقش مهمی در خاطرات خوب ایرانیان داشته است.
بررسی اسناد تاریخی و آثار باستانی نشان می دهد که گلاب در ایران پیشینه ای قوی دارد.
گل رز که در فارسی با نام گل محمدی نیز شناخته می شود، از چندین هزار سال پیش به عنوان یک گیاه بومی در ایران کشت می شود.
این آیین بیش از هزار سال است که در ایران برگزار می شود و به بخشی جدایی ناپذیر از فرهنگ ایرانی تبدیل شده است.
از این رو ایران به تولیدکننده پیشرو گل رز در جهان تبدیل شده است و بخش زیادی از گل رز آن به خارج از کشور صادر می شود.
تصاویر گل رز بر روی اشیاء باستانی، سفرنامه ها و آثار نویسندگان تاریخی، همگی شواهد روشنی از تاریخ طولانی گل رز در ایران ارائه می دهند.
همچنین از ایران به عنوان اولین مخترع اولین دستگاه تقطیر مایع یاد می شود. یونانیان باستان می‌دانستند که عصاره‌های گل رز را می‌توان برای دستیابی به مصارف دارویی بازیابی کرد و در روغن جوشاند.
اما آنها تکنیک های تقطیر گلاب و مایع را درک نمی کردند ابن سینا: اولین کسی که جادوی گلاب را تشخیص داد.
ابن سینا یا به قول ایرانیان ابوعلی سینا، حکیم، پزشک و دانشمند ایرانی، سال ها از عمر خود را وقف توسعه روش های تقطیر برای تولید اسانس کرد.
او در نتیجه تحقیقات خود اولین کسی بود که از گل محمدی گلاب گرفت و آنها را عصاره گل رز نامید.
ایرانیان در زمان های قدیم با چیدن شکوفه های محمدی فصل گل را جشن می گرفتند. وقتی با هم گل رز چیدند، جشنواره ای برگزار کردند. در تمام طول جشنواره، صدای ساز در فضا می پیچد.
